(αφίσα που κολλήθηκε τον Ιούνιο του 2014 σε στάσεις λεωφορείων της αθήνας)
για τις μετακινήσεις οι λύσεις είναι απλές: ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ
“Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά.
Κανείς δεν «ταξιδεύει» με τα ΜΜΜ: τα ΜΜΜ μας μεταφέρουν. Μεταφέρουν εργάτριες και εργάτες, ανέργους και άνεργες, νέες και νέους, μετανάστες και ντόπιους. Μας μεταφέρουν στους χώρους εργασίας, στις σχολές και τα φροντιστήρια, στα μαγαζιά που καταναλώνουμε, στα διαμερίσματα που νοικιάζουμε. Μεταφέρουν, κάθε μέρα, διασχίζοντας από άκρη σε άκρη τις πόλεις, το πολυεθνικό προλεταριάτο, για τα κέρδη των αφεντικών και του κράτους τους. Καμία απλούστευση εδώ.
Για ποιο λόγο, λοιπόν, να πρέπει να πληρώνουμε εμείς με το εισιτήριο ή την κάρτα και το κόστος της μεταφοράς μας; Από πού κι ως πού η διασφάλιση των κερδών των αφεντικών αφορά εμάς κι όχι πρώτα απ’ όλα το κράτος τους; Η απάντηση είναι απλή και δεν έχει να κάνει με καμία προστασία του “κοινών κοινωνικών συμφερόντων”: την δίνουν αυτοί και λέγεται «βγάζω απ’ την μύγα ξύγκι» -και βλέπω μέχρι πού με παίρνει να το κάνω…
Η ιδέα ότι τα ΜΜΜ αποτελούν «αυτοτελείς οικονομικές επιχειρήσεις» που πρέπει να ‘ναι και κερδοφόρες, είναι της ίδιας λογικής μ’ αυτή που λέει ότι και το σύστημα Υγείας οφείλει να είναι τέτοιο. Και είναι, νέτα σκέτα, η ιδεολογία ενός οξυνόμενου ολοκληρωτικού πολέμου που σημαδεύει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Όλη αυτή η διαδικασία, που ξεκινάει απ’ το μηντιακό κλαψούρισμα για τα κρατικά έξοδα και περνάει απ’ τη συνεχή μακροχρόνια αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, καταλήγει και στη στρατολόγηση ολοένα και περισσότερων ελεγκτών. Κυνηγών κεφαλών, δηλαδή, που παίρνουν πριμ για κάθε πρόστιμο που κόβουν. Κυνηγών κεφαλών, όπως εκείνος που στις 13 Αυγούστου του 2013 δολοφόνησε τον Θανάση Καναούτη, γιατί είχε “παραλείψει” να χτυπήσει εισιτήριο.
Δεν ψαρώνουμε. Αν έχουμε ακυρώσει εισιτήριο το δίνουμε σε επόμενο επιβάτη μετά το τέλος της διαδρομής μας, τσαμπουκαλευόμαστε στους ελεγκτές, στηρίζουμε άλλους που το κάνουν, στεκόμαστε μαζί με τους μετανάστες κόντρα σε ρατσιστικά σκουπίδια (είτε σε συσκευασία ελεγκτών είτε επιβατών), μπλοκάρουμε τα ακυρωτικά, δεν πληρώνουμε εισιτήριο.
Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο κι αναγνωρίζουμε την δύναμή μας.
Στα λεωφορεία, όπως κι έξω απ’ αυτά.”