(αφίσα που κολλήθηκε τον Φεβρουάριο σε 2.000 αντίτυπα)
ζήσε τον μύθο σου (όσο κρατήσει)
με κυβέρνηση «αγανακτισμένων»!
Η νέα κυβερνητική σύμπραξη της σοσιαλδημοκρατίας με το ψεκασμένο τμήμα της άκρας δεξιάς δε φαίνεται να προκάλεσε ούτε έκπληξη ούτε αγανάκτηση. Το αντίθετο: ο καταμερισμός των υπουργείων δείχνει πως όλοι οι συμπαραστάτες της κυβέρνησης –ανεξαρτήτως των απόψεών τους- θα μείνουν (πρόσκαιρα) ικανοποιημένοι από τον πολιτικό πλουραλισμό της. Τόσο οι αριστεροί, όσο και οι ακροδεξιοί.
Γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από την πολιτική αποτύπωση της κοινωνικής/πολιτικής σύνθεσης των «αγανακτισμένων» της πλ. Συντάγματος -και των βασικών αφηγήσεών τους για την καπιταλιστική κρίση. Κάπως έτσι το χειραγωγικό σενάριο «κακοί δανειστές – ενδοτικές (ή εθνικά υπερήφανες) ελληνικές κυβερνήσεις» ζει νέες στιγμές δόξας αυτές τις μέρες.
Ταυτόχρονα η ελληνική κοινωνία ζει τον μύθο της και φτιάχνει καινούργιους ήρωες. Οι υπουργοί με το casual ντύσιμο που «χτυπάνε το χέρι τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» δεν είναι μόνο ένας απόλυτα εύπεπτος λαϊκισμός, αλλά και η συμβολική εικόνα της νέας εθνικής ενότητας. Μιας εθνικής ενότητας που βασιλεύει· και πλέον κυβερνά. Μιας εθνικής ενότητας που ορθώνεται ενάντια στα εργατικά συμφέροντα, ενώ η νέα κυβέρνηση πουλάει τσάμπα ελπίδες, εξαγγελίες και υποσχέσεις, οι οποίες εν πολλοίς διαψεύδονται γρηγορότερα κι απ’ τη διατύπωσή τους. Μιας εθνικής ενότητας που έρχεται την κατάλληλη στιγμή επιπλέον: ενώ η διαχείριση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αυξάνει σταθερά τις διακρατικές εντάσεις και συνεχίζει να πυροδοτεί περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις.
Απέναντι στην επέλαση αυτής της νέας εθνικής ενότητας και των κυρίαρχων μυθολογιών της, στέκονται αδιαπράγματευτα οι δικές μας θέσεις μάχης: κόντρα στις φαντασιώσεις, η χειραφέτηση της πολυεθνικής εργατικής τάξης, το να οργανωθούμε μαχητικά η μία δίπλα στον άλλο ενάντια στο παρόν και το μέλλον που σχεδιάζουν για μας τ’ αφεντικά μας, ήταν και παραμένει ο μόνος δυνατός ρεαλισμός.
Τι ψεκασμένοι, τι αγανακτισμένοι,
η εθνική ενότητα είναι αυτό που μένει.