Κείμενο που μοιράστηκε σε σταθμούς μετρό και σε γειτονιές της Αθήνας.
ΣΕ ΕΒΡΟ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΛΑΤΕΣ
Οι χίλιοι πνιγμένοι της Λαμπεντούζα δεν είναι ατύχημα. Οι Αφρικανοί μετανάστες δεν είναι παράπλευρες απώλειες. Οι πρόσφυγες από τη Συρία δεν είναι απλά θύματα κάποιων επιδέξιων δουλέμπορων. Όλοι τους και όλες τους, άντρες και γυναίκες που τολμάνε να εισέλθουν στα άδυτα του ευρωπαϊκού παράδεισου, αποτελούν το αιματηρό άθροισμα μιας διαδικασίας συστηματικής εξόντωσης που μεθοδεύεται πολύ πριν αυτοί και αυτές αναγκαστούν να πάρουν το μακρύ δρόμο της μετανάστευσης.
Στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στη Συρία, και στις περισσότερες χώρες της Αφρικής, τα δυτικά κράτη επεκτείνουν τις σφαίρες επιρροής τους καλύνουν τους λογαριασμούς τους στις πλάτες των εκεί προλετάριων . Στο όνομα του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία περιοχές ολοκληρες γίνονται πεδία βολής για τα εξελιγμένα όπλα των δυτικών κρατών, πόλεις με ιστορία αιώνων μετατρέπονται σε ερείπια, ολόκληροι πληθυσμοί αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Αυτή είναι η ωμή και βίαιη πραγματικότητα που ορθώνεται απειλητικά πολύ πριν τα ναυάγια στη Μεσόγειο. Αυτή είναι η αιματοβαμμένη καθημερινότητα εκατομμυρίων μεταναστών πολύ πριν το φράχτη του Έβρου.
Με αυτά τα δεδομένα, ο θόρυβος για το «δράμα των μεταναστών» καιτα κροκοδείλια δάκρυα για τους κάθε φορά πνιγμένους δεν είναι απλά υποκριτικός, αλλά αντίθετα αποτελεί μέρος της σκηνοθετημένης εξόντωσής τους. Αυτό ήταν το πνεύμα των προτάσεων του επίτροπου της ΕΕ για την μετανάστευση Δ. Αβραμόπουλου στις αρχές Απριλίου, που προβλέπουν τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης εκτός ευρωπαϊκού έδαφους όπου, μακριά από τα φιλάνθρωπα βλέμματα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και τους περιορισμούς του κοινοτικού δικαίου, οι μετανάστες θα στοιβάζονται χωρίς πολλή φασαρία. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της έκτακτης συνόδου κορυφής της ΕΕ για το μεταναστευτικό στις 23 Απριλίου όπου αποφασίστηκαν «οι προετοιμασίες για μία ενδεχόμενη επιχείρηση ασφάλειας και άμυνας, που θα έχει σα στόχο την καταστροφή των πλοίων προτού τα χρησιμοποιήσουν οι διακινητές, καθώς και ο τριπλασιασμός του προϋπολογισμού της Frontex». Έτσι, στο όνομα της αντιμετώπισης των δουλεμπόρων, τα ευρωπαϊκά κράτη εγκαινιάζουν και άλλες στρατοαστυνομικές επιχειρήσεις, κάνοντας σαφές πως το κεφάλαιο «μετανάστες» δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται με στρατιωτικούς όρους.
Από αυτό το σιδερένιο κανόνα δεν εξαιρείται ούτε το ελληνικό κράτος, όσο ευαίσθητο κι αν πασχίζει να εμφανίζεται. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει κάνει από πολύ νωρίς ξεκάθαρες τις προθέσεις της. Δεν είναι μόνο οι δηλώσεις Πανούση για την αναγκαιότητα «ορθής φύλαξης των συνόρων», ή οι παραληρηματικές απειλές του Κοτζιά και του Καμμένου πως θα γεμίσουν την Ευρώπη με τζιχαντιστές σε περίπτωση που η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη. Αυτές οι περισσότερο ή λιγότερο γραφικές δηλώσεις είναι οι απαραίτητες cult πινελιές στον κάμβα της ελληνικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής, όπως αυτή εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Ο Κοτζιάς και ο Καμμένος λένε φωναχτά αυτό που σύσσωμο το ντόπιο πολιτικό προσωπικό υπονοεί σε κάθε του δήλωση: πως η Ελλάδα είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ευρώπης-φρούριο που φέρνει σε πέρας ένα μεγάλο μέρος της βρώμικης δουλειάς με τους μετανάστες. Αυτή είναι η λογική των δηλώσεων περί γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου που λέγεται Ελλάδα. Αυτό είναι το νόημα της αριστερής ρητορείας περί εθνικά ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Η θέση της Ελλάδας στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων με τους μετανάστες να παίζουν το ρόλο του διαπραγματευτικού χαρτιού.
Μ’ αυτή την έννοια δεν είναι ν’ απορεί κανείς που αυτή η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που έχει ως λάβαρο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης εντός των συνόρων, συνάπτει συμφωνίες 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό πολεμικών αεροσκαφών με τους εμπόρους όπλων της αμερικανικών συμφερόντων Lockheed. Ούτε το ότι φυσικά στο όνομα των εθνικών συμφερόντων και της ΑΟΖ, συνεχίζει τη στενή συνεργασία της προηγούμενης κυβέρνησης με τους δικτάτορες του Καΐρου, όπως φάνηκε κι απ’ την πρόσφατη επίσκεψη του Καμμένου στην Αίγυπτο. Όχι, τέτοια παραδείγματα δεν είναι εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας. Είναι οι αδιατάρακτες γραμμές του «πολιτικού ρεαλισμού» στο περιβάλλον της κρίσης. Είναι η απόδειξη πως η βαρβαρότητα του νέου ολοκληρωτισμού -με ή χωρίς αριστερό πρόσημο- συνεχίζει να επελαύνει.
Ενάντια σ’ αυτή τη συνθήκη πρέπει να σταθούμε όρθιοι
σαν εργάτες κι εργάτριες και να παλέψουμε.
Πλάι και μαζί με τους μετανάστες,
ενάντια σε δεξιά κι αριστερά αφεντικά.
Τίποτα λιγότερο.