Το 2011 για το καλό των δημοσίων οικονομικών και τον περιορισμό της ανεργίας(!) είδαμε τους μισθούς να γκρεμίζονται κατά 25%.
Τα τελευταία δύο χρόνια μάθαμε πως για την καταπολέμηση ενός ιού και για το καλό της δημόσιας υγείας, πρέπει να κλειστούμε σπίτι μας, να βγούμε σε αναστολή, να υποστούμε χίλιους δυο διαχωρισμούς και περιορισμούς.
Σήμερα (10 χρόνια μετά…) μαθαίνουμε πως η απότομη αύξηση της “ζήτησης”, τα προβλήματα των αφοδιαστικών αλυσίδων και οι εμπλοκές στην ενεργειακή μετάβαση πρέπει να πληρωθούν από εμάς τοις μετρητοίς μέσω της αύξησης του πληθωρισμού.
Οι καπιταλιστικές κρίσεις, με όποιον μανδύα και αν παρουσιάζονται, δημοσιονομικές ή χρέους, υγειονομικές ή πληθωριστικές, ενεργειακές ή κλιματικές σε ένα πράγμα στοχεύουν: στο να μας κάνουν φτωχότερους σαν εργάτες και σαν εργάτριες. Και όχι μόνο στις τσέπες…
Και κανένα καπιταλιστικό κράτος, με όποιον κυβερνητικό μανδύα και αν παρουσιάζεται, δεξιό ή φιλελεύθερο, αριστερό ή τεχνοκρατικό δεν πρόκειται να μεσολαβήσει για την ανατίμησή μας.
Αυτό είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση.