Η μετάβαση από την υγειονομική στην ενεργειακή κρίση συσκοτίζει την πραγματικότητα. Πάνω απ’ όλα πρόκειται για την ίδια και διαρκή καπιταλιστική κρίση. Τα αφεντικά και τα κράτη τους επιτίθενται στο εσωτερικό τους με στόχο την υποτίμηση της εργασίας και την πειθάρχηση του προλεταριάτου, ενώ ταυτόχρονα εξοπλίζονται και πολεμούν. Δια ζώσης ή δια αντιπροσώπων, από την Ουκρανία μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Στο εσωτερικό, είναι οι μισθοί που τσακίζονται από τον πληθωρισμό και τα επιδόματα που εδραιώθηκαν ως απαραίτητο συμπλήρωμά τους. Είναι το διαρκές κάλεσμα για θυσίες προς όφελος της εθνικής οικονομίας. Είναι η πράσινη μετάβαση και η ενεργειακή αναδιάρθρωση που τις πληρώνουμε τοις μετρητοίς. Είναι η βίαιη προσαρμογή της καθημερινότητας στις νόρμες του νέου καπιταλιστικού παραδείγματος.
Στο εξωτερικό, είναι η απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο που πάει χέρι-χέρι με την πολιτικοστρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας. Είναι η στρατιωτικοποίηση της Αλεξανδρούπολης και το σφιχταγκάλιασμα με τον φιλοπόλεμο ευρωατλαντικό συνασπισμό. Είναι τα ναυάγια των μεταναστών/ μεταναστριών και η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα παίρνουμε θέση.
Μπροστά στην υποτίμηση της εργασίας από τα ελληνικά αφεντικά απαιτούμε μισθούς στο ύψος των αναγκών μας. Ενάντια στα καλέσματα για θυσίες και σε μία καθημερινότητα υπό διαρκή πίεση, δεν συναινούμε στο δόγμα της έκτακτης ανάγκης. Κόντρα στον κρατικό πατερναλισμό και στους επίδοξους σωτήρες, αριστερούς ή δεξιούς, αυτόνομη εργατική/ αντιφασιστική οργάνωση. Απέναντι στην εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους και των φασιστών του, οργανωμένος αντιμιλιταρισμός.